isis

Isis is my friend Dani's daughter. She's 9. She's malikot and never (and I mean NEVER) runs out of energy. She dreams of becoming a figure skater. =)





******

Ang hirap kumuha ng pictures pag takipsilim tapos walang tripod. Sayang at namiss namin yung tamang natural na light. Next time na lang. =)

kung anu-ano lang

I received the Angelica Panganiban Ginebra San Miguel calendar sets yesterday from B.

Lookie!


Alam ko na dati ang page-airbrush sa magazine covers at pictures. Pero ito talaga ang proof! Hooray! Ito ang totoong babae! Hehehe.

Maitry nga i-airbrush ang aking pictures kung saan naglakas-loob akong nakatwo-piece. Haha. Post ko pag nagawa ko na. Hihi.

******

Marge took me to SM's surplus shop last night and finally, nakabili ako ng isusuot for Aimee's wedding!

Halos kalahating oras lang kami naghanap at nagsukat samantalang dalwang araw na ako naghahanap sa Glorietta. Ayos yung nabili ko at ang mura pa. P650 for a pair of slacks (pag hindi Gap ay Old Navy ito, di ko sure kasi tinanggal yung woven label at natira lang si size) at lacy top! Aba't nalaman ko na ang isusuot palang dress ni Tanya ay binili din niya sa Surplus! P300 lang daw bili niya doon. Nakakatuwa. Hehe.

******
How sosy is this?


Sabi ko nga kay Tanya, baka pwede ako magpa-OEM sa mga stainless-steel-kicthen-stuff manufacturers along the highway sa San Pablo. Hehe. Papagawa ako ng ganito na ang nakasulat ay Toast by Kat. Hehe. Gusto daw niya LV logo. Hehe.

first impressions are just first impressions

My DailyOM said today:

It is our natural inclination to judge people, since it happens without our even thinking about it. We take one look and summarize a whole person--overweight, pretty, stylish, sloppy. This habit comes from the mind's need to categorize the world in order to be able to function without becoming overwhelmed. When we judge, we are looking for pertinent information, trying to determine whether the person approaching is a threat, an ally, or someone we don't need to worry about. This way of looking at people makes sense in a dangerous context, but in our daily lives it leads to an overly simplistic reading of the people we meet.

If you have ever judged someone dismissively, only to have them become a dear friend once you got to know them, you know the hazards of the judgment cycle firsthand. An experience like that may have led you to soften your natural tendency to believe your first impressions.

I misjudged a number of people in my lifetime. Meron akong mga close friends ngayon na akala ko nung una kong nakilala eh bitch o mayabang o maarte at hindi ko makakasundo ever.

Isa sa mga taong yan ay ang best friend ko na si Marge.

Nung una ko siyang nakita nung freshmen kami sa UP, isip ko, ang coño naman neto. Siempre, intimidated ang promding si ako sa Makati-girl at Malatean na si Marge.

Yung mukha pa niyan laging serious tapos kung umasta sophisticated na sophisticated. Di ko siya nilalapitan kasi takot! Baka Inglisin ako or something o kaya sungitan o isipin niya na ang jologs ko (di pa masyado ginagamit ang word na yan that time). Lagi niyang kasama ang taga-Poveda na si Lory, si Gladys Tolete tsaka si Mark David.

Hindi ko na maalala ang unang beses na naginteract kami. Malamang sa isang class yun. Ang weird nga eh. Di ko na maalala yung precise moment na nagbago ang perception ko kay Marge. Siguro there wasn't a precise moment. Maybe it was a process, after which I ended up concluding that she wasn't so scary after all. And wasn't so coño either.

Soon enough, we saw ourselves hanging out sa CASAA steps. Habang nagyoyosi pinapagusapan namin yung mga taong dumadaan. Favorite hobby namin mamintas. Hahaha. Pag di naman kami nanonood ng mga tao, kumakain kami ng carbonara sa loob. O kaya turon na may langka or cheese.

We took the same Komunikasyon III class and were able to spend more time together. Dun pa niya nakilala ang kanyang unang boyfriend. Ang galing nga kasi nasa introduce yourself part pa lang ng class, alam ko na nung nagsalita si A na type siya ni Marge. Aba't tingnan mo nga naman, after a while eh naging sila nga.

Tapos nung sumali si Marge sa academic org sa maskom, sumali din ako. For more. Hahaha. Sabay pa kami ininitiate nun.

Come senior year, we were thesis partners. Noon talaga namin nahalukay ang qualities at nakilala ng todo ang isa't isa. We had common interests, shared similar viewpoints on things. We both felt inferior to our blockmates (kasi ang gagaling nila). Nevertheless, we were happy kids.

Paeasy-easy kami pareho. Once, after ng interview namin sa MAD (Richard Gomez' MAD) para sa thesis namin (on party list elections), di ko pinasukan ang PolSci 14 ko at nanood kami ni Marge ng Planet of the Apes.

Nung ininterview naman namin si RB ng Comelec, tawa kami ng tawa after kasi merong cracker crumbs ang naturang official sa side ng kanyang bibig. Hahahaha.

Pag naman nagoovernight kami sa kanila, nageenjoy ako ng todo sa kanilang library na mukhang radio station kasi may cork boards sa pader para di magbounce ang sound. Tas may phone pa at swivel chair. Pag puyat ako, nahahyper ako at nagpepretend na isang DJ. Hahaha. Tumatanggap pa ako ng phone-in questions! Haha. Tapos sobrang namangha pa kami sa visualization feature ng noon ay bagong Windows Media Player. Astig! Kumpleto na ang aming radio-station experience!

Super enjoy ang mga thesis adventures namin. Enjoy kami ng enjoy di namin namalayan na matatapos na pala ang academic year eh di pa namin nagagawa ang annex na pinapasulat ni Ma'am Rachel Khan nung first sem pa lang! Hahahaha. For that, hinunting ko si Prof. Benito Lim para sa isang interview. Si Marge ang tagatawag sa office at ako naman ang rumoronda sa Ikot at Toki route para pag tinawagan ako ni Marge, mapupuntahan ko kagad si Prof. Tingnan mo nga naman ang teamwork namin. Nahuli ko si Prof sa Asian Center. Haha. Tagumpay!!!

Natapos naman namin in time ang thesis with a whopping 1.25! Hahaha. Pinagmamalaki namin yan kasi we enjoyed doing our thesis kaya parang effortless. At kung di nga daw nadelay yun, isusuggest daw sana ni Ma'am Rachel na ibenta namin sa mga magazines. But no, late kami! Hahaha.

In 2004, naging officemates na kami, although ibang publications. Niloloko nga kami ng teammates niya na kami daw. Haha. Before naging kami ni Reden, si Marge ang boyfriend ko. Haha. Napaniwala nga nila si Tracy na kami nga! Hahaha.

Now, we still get to hang out everyday during lunch and minsan after office. We still go shopping once in a while. We still go out for pulutan and inom. We've traveled a lot, too. Thanks to Marge nakarating ako ng Boracay for free at nakarating din ng Bohol at Cebu. She sparked my love for travel and sana we can go somewhere again before I get married.

For me, Marge proved na first impressions are wrong most of the time. How our friendship evolved since the first time I met her makes me want to give people a chance even if di maganda first impression ko sa kanila. At this age I've learned na people are interesting and it's fun getting to know them. It just takes patience.

Some people, however, require more patience than others. Now they deserve another post. =)

number 14

These photos were taken almost a year ago and I had them printed recently. I love the set because it reminds me how lucky I am to have found someone to be with through life's many faces.

I love you B! Thank you for being such a loving, supportive and kenkoy boyfriend in the past 14 months. Mwah! =)

Panalo si Pacquiao!

Dinelay ko talaga ang pagluwas ko kahapon para mapanood lang ang laban ni Manny Pacquiao at Erik Morales. Di ko inakala na maaga pa rin pala ako makakaalis sa Laguna dahil sa loob lang ng tatlong rounds ay umayaw na si Morales.

Nabitin ako sa laban kasi naguumpisa pa lang maging exciting yung laban, wala pang dugong dumadanak (haha) eh umayaw na si El Terible. Pero masaya ako para kay Manny Pacquiao. This is another triumph for the Pinoys. Naluha nga ako ng kaunti eh. Hehe.

Sana laging ganito kasaya at nakakaproud maging Pinoy. =)

*picture from Inq7

cancellation reference number 1-x3x1x9x4x

After more than six months of not swiping and paying my balance little by little, I've finally cancelled my BPI Edge card. There's nothing wrong with it nor with BPI's customer service. It's just that I don't have a use for it anymore.

Had B not intervened with my spending habits, malamang madami pa rin akong utang ngayon. Pero salamat sa kanya, naipasara ko na ang isa kong card. Ang kailangan ko na lang bunuin ngayon ay ang HSBC Visa ko, which I'm planning to pay in full once I get my 13th month pay.

Medyo na-sad ako and nagkaron ng panghihinayang nung nirerequest ko sa customer service rep sa 89-100 na putulin na nila ang credit card. Ang dami din naming shinare na happy moments. Pero lahat ng happy moments na yun ay may kabayaran.

So before pa magbago isip ko, pinutol ko na ang cards. Nagdrama pa ako sa harap ng copy eds namin na si Tanya at Ailene. They saw me kiss the pieces of my cards goodbye. Hehehe. Ang arte.

Alam ko para ito sa ikakabuti ko so there should be no regrets. Besides, I can always shop using cold cash di ba? At least yun I'm spending real money, money that I actually have.

I'm partially debt-free now. That's a good reason to rejoice.

And buy myself something.

Hahaha. =)

totoo na ito talaga!

Finally, we have a date! The court clerk managed to squeeze our civil wedding ceremony into the judge's schedule. Salamat, nabunutan kami ng isang tinik.

Napaparaning na ako kasi akala ko they would insist na hintayin muna ang CENOMAR namin ni B. Buti na lang pwedeng to follow. Kakafile ko lang kasi nung Friday and according sa e-census.com.ph, upto 15 days ang processing and delivery. Pero sabi ni Aimee, dumating yung kanya in a week. Sana mabilis lang din yung amin.

Hay, totoo na ito. I think I'm having the jitters! Nagsisink in nang forever na ang usapan. Sabi nga ni Marge (at ito lang talaga nasabi niya nung sinabi kong may date niya), GOSH!

A million things just came running into my head. Things like: Pano kung magaway kami? Pano kung may PMS ako tapos naiinis ako sa kanya for no reason at all? Pano kung gusto ko magisa? Pano kung gusto kong mag-mall pero ayaw niya? Pano kung gusto ko magtravel sa Europe pero busy siya? Pano kung ayaw niya yung luto ko? Pano kung ayaw kong kumain dahil diet ako? Pano kung masira ko yung damit niya sa paglalaba? Pano kung gusto kong umuwi ng Pinas? Pano...at madami pang iba. Nakakaoverwhelm isipin!

Pero at the same time naman, excited ako. Happy ako at hindi naman ako magbaback-out anytime. Hehe. Ganon lang siguro talaga kapag alam mong habambuhay mo na isespend ang buhay mo with someone. Sabi nga nila, marriage involves falling in love many times. Yun nga lang, with the same person.

Hindi naman ako mauubusan ng reasons para mahalin si Reden. He has everything I was looking for and more. Blessed ako at nahanap ko ang taong nilikha para sa akin. Naks naman! Hehehe.

Kumpleto na ang aming list of witnesses and very short guestlist. Sa mga di namin maiimbita na friends, pasensya na. We'll make it up to you in two years.

Now I have to start looking for a dress. =)

Johor Bahru-bal

Pagkagaling namin ni B sa Bintan, we decided na dumerecho sa Johor Bahru, Malaysia, for more tatak sa passport. Excited kami pareho pero biglang nawala yun pagdating namin doon.

Nagbus kami from Bugis to Johor Bahru. Mga less than an hour lang ata ang byahe. Okay naman, di naman matraffic. Wala naman naging prublema sa immigration ng Singapore.

Pagdating namin ng JB, aba't nagulat ako at dilapidated ang immigration office! Ang panget, ang dumi! Medyo ok pa ang lumang NAIA ha. Basta, dingy. Ang pangit pa ng lighting. So nag-fill-out kami ng arrival card at pumila sa immigration officer.

Abat, at naghigpit-higpitan pa! Akala yata ay magpapaextend lang ako ng visit pass sa SG kaya ako mageexit ng JB. Nakakatakot, pinalipat pa ako sa kabilang immigration officer! Pinasamahan ako ng officer kay bebe since he was taking me to JB daw.

Ok naman sa kabilang immigration officer (mukhang mas senior ito sa nauna). Tiningnan ang ticket ko pabalik ng Manila at siniguradong eexit ako sa JB. Tinanong hanggang kelan daw kami, sabi ko aalis din kami after a few hours. Okay daw. Make sure I leave JB daw.

Potah, eh sino ba naman maeenganyo magstay dun eh parang Alabang lang naman? Hindi Town Center ha, Alabang Metropolis area!!! Ganon ang dating, palawakin mo lang kalsada at gawin mong Malay ang mga tao. Ang panget! Ang dumi! Sobrang walang binatbat sa kapitbahay nitong Singapore na squeaky clean and organized. Nakakadisappoint.

Pagdating namin ng mall ni B (na siyang tanging pakay lang namin), may bayad ang CR. So kahit nawiwiwi na kami pareho, kinailangan namin magpapalit muna ng SGD to rupiah. Ahahay! Naghanap pa kami. Yung pinagtanungan pa namin, di nakakaintindi ng Ingles!

Buti nakakita kami sa loob ng mall. Nagtanong na rin kami kay ate kung san pwede magdinner. May food court daw sa taas. Ok, salamat.

After mag-CR, dumerecho kami sa taas para kumain. Medyo nalost pa kami kasi di namin naintindihan kung anong floor ang food court. Familiar naman ang food, karamihan meron din sa SG.

Pagkakain, sibat na kami. Nakakamiss ang Singapore!

Sa immigration ng JB, narecognize pa kami nung isang officer. Kami daw yung kanina. Sabi ko yes. Sabi ko di ba, aalis din kami kagad? Haler?! Ang panget dito!

Pumila kami sa bus at nagumpisa ng journey pabalik sa malinis na SG. Sa SG immigration, narecognize din ako ng officer. Sabi niya, do you recognize me? Sabi ko yes. Hehe. Tatak ng 14 days ulet, which was useless since I was leaving for Pinas the following evening.

Hay. Grabe. Three countries in a day! Indonesia, Singapore, Malaysia. Kapagod. Worth it naman, kahit na nakakabuyset lang sa JB. At least alam ko na kahit malapit ka sa first world country, hindi necessarily magrurub-off sa'yo ang pagka-first-world. Hehe.

Sana lang mahiya naman ang Malaysia noh. Entry point ang JB and they should do something para di maturn off ang tourists doon.

B for Bintan!

Last week, B and I went to Bintan, Indonesia for some R&R&B.

Day 1

Here we are sa Tanah Merah Ferry Terminal. We woke up 5am para makarating ng maaga sa terminal at hindi ma-late. We had to pass through immigration pa kasi and baka magtagal. Super aga namin kaya naabutan pa namin ang ferry ng 8:05. Ang ferry namin was to depart 9 something pa.


After less than hour, nakarating na kami sa Bintan. Parang Supercat lang yung sinakyan namin and medyo maalon so hilo-ish ako pagdating. Pero pagkita ko sa sign na nasa ibang country na ako, happiness! Tanggal ang byahilo! We rode a bus going to Nirwana Gardens Resort Hotel. Doon kami magsestay. Nakakatuwa nung sinalubong kami nito:


Buti na lang pinayagan kami mag check-in ng maaga sa hotel room namin at may bonus pa! Inupgrade kami sa De Luxe room! Astig! After makapahinga ng kaunti, pumunta kami ni baby sa Pasar Oleh Oleh, isang mini village na a couple of minutes away from the resort. Meron doong mga tindahan ng souvenirs tsaka restaurants so nagdecide kami na doon na kumain. Para makamura din. Hehe. Umuulan nung dumating kami sa POO. Kainis, wala pa naman kaming dalang payong. Pero di namin inalintana ang ulan at tumakbo sa kung saan pwede kami kumain. We found Cafe Helo Helo. Hehe. Kaso puno na. Pero ang bait ng waiters nila at pinagset-up kami ng table sa may stage sa gitna ng POO! Winner!


Tawa ng tawa ang waiter namin na si Adi. Mukhang first time ata nangyari ito sa history nila. Haha. Tas pati mga turista, tingin nang tingin. Siguro isip nila VIP kami at dun pa kami pinagset-up ng table sa gitna. Hahaha. Dahil uber gutom na kami, umorder kami ng madami. Hehe.


Ito kinain namin: Nasi Goreng (Indonesian fried rice), Kalasan fried chicken (uber sarap, naging favorite kong kainin. manamisnamis na maanghang na maasimasim na crispy!) at Kangkong in Garlic (uber mahal na napahiya ako kay bebe at umorder ako. Imagine, S$7=P210!!!).


For more katakawan, nagorder pa kami ng chicken satay. Yum! IMO, mas masarap ang satay sa Bintan kesa sa Singapore. Mas malasa.


At ito ang nakapagparumble sa tiyan ni bebe, ang Oleh Oleh shake. Gawa to sa tomato, orange and isa pang fruit na di ko maalala. Di masarap. Hehe. Pero pwede na. After maglunch, nagikot-ikot kami para maghanap ng mabibili. I was able to buy a small, wooden, hand-painted elephant for mader and a sun-shaped mirror na hand-painted din for me! Dagdag sa aking sun collection. Ang dami ko pang gustong bilhing stuff kaso ang mahal. Dami dun batik na authentic tsaka gusto ko rin sana ng suri na pangdisplay sa house. Next time na lang. Ito kami after an hour:


Habang naghihintay sa shuttle pabalik ng Nirwana, nagpapicture muna kami. May nagvolunteer na mama eh. Hehe. Di namin alam may maitim na balak pala siya.

Aalukin niya pala kaming pumunta sa Angsana Resort & Spa at icoconvince kami na magmember! Nagflashback sa akin ang Family First experience! Haha. Tinanggihan namin ni B pero sobrang hirap.

Persistent si manong eh tapos may offer pa na pag nagspend kami ng oras sa resort eh bibigyan kami ng voucher para sa libreng stay sa Angsana sa Phuket! Tempting pero di na kami makakabeach so di na namin kinagat. Anyway, we got our picture taken already. Hehe.


Pagkagaling sa POO, pahinga ulit ng kaunti tapos nagbeach na kami! Ang ganda ng beach sa Bintan. Parang Boracay minus the strip of bars and shops. Super fine din ng sand and maputi rin. Yun nga lang, malakas ang waves!



Dahil malakas nga ang waves, sa infinity pool na lang kami ng swim. =)


In the evening, nagkaron ng cultural presentation sa may malapit sa poolside. Astig! Ang ganda ng music nila, malapit sa music ng southern Pinas. Soothing pakinggan.


Ang gagaling din ng dancers at magaganda pa! Ang graceful nila, pati yung guys. Hehe.


Bumaba pa ang girls at nilagyan lahat ng nanonood ng flower sa may likod ng tenga, kahit boys! Ito kami ni B:


Nung makaramdam kami ng gutom, we decided na kumain na lang sa Poolside Restaurant.


We ordered Kalasan (ulet!), Sup Iga Sapi (Indonesian version ng nilaga natin, sarap!), at Chinese fried rice. Mali pa yung nasabi ko sa waiter, instead na Chinese eh Chicken fried rice nasabi ko. Aba, kahit wala sa menu, tinanong nila ko if I really want it kasi they can cook it for me. Sabi ko ok na ako sa Chinese flah lahs. =) Ang galing ng customer service! We ordered mocktails for drinks.

Day 2
Kinabukasan, medyo late kami nagising at dumerecho kagad sa Coffeeshop para sa buffet breakfast. Since naexperience na namin ang famed Hilton breakfast noon sa Cebu, mediocre sa aming tingin ang selection ng Nirwana. Walang nagstandout na food pero okay pa rin, lamang tiyan, ika nga.

Ito ang kinain ko:


Rice siempre, beef bacon, potatoes, omellete, salted egg at chicken rendang.

After breakfast, nagikot kami ng resort at nagswim!


Meron silang giant chess set! Check si bebe! Hehe.


Sa mga tamad maglakad, pwede magrent ng ganito. Nakisakay na lang kami. Hehe.


Ang cute ng mga shower! May toad sa taas. Hehe.

Nagcheck out kami ng 12 noon at naglunch muna sa Coffeeshop.


Bebe ate lamb, while I ate this. Seafood yan. I forgot what it's called. Basta masarap!


We left for the Bintan Ferry Terminal mga past 1. Mabilis naman ang check in and immigration. After less than an hour, balik Singapura na ulit!

pics from last night

Ayan, si Tracy at Selena, nagpose sa Christmas tree sa lobby ng 14th. Pasko na sa GS!

Ito si TJ, Selena, Marge at Tin nung di pa lasing...


Ito sila after malasing. =)


Ito si Rhea, Tracy, ako at Teng. Ang gaganda naman talaga oo! Hehe. Parang medyo payat ako dito. Kita ang kaunting natitira sa collar bone ko. Hehehe.


At sabi nga ni Rhea, ito ang pang-Ripley's. Naunahan ako ni Tracy makaubos ng San Mig Light! Waaaah! Hehehehe.

kwentuhan, sisig, toma and friends

Kadarating ko lang sa bahay. Nagkayayaan na maginuman dahil sa word na sisig. Natakam kasi si Marge nung sinabi ni Teng na gusto niya ng sisig. Nung kwinento ni Marge, natakam na din ako. Ang ending, naghamon ako ng inuman.

So, on a whim, pumunta ako sa Gerry's kasama si Marge, Teng, Tin, Rhea, Tracy at Selena.

Pero more of kainan ang nangyari sa Gerry's. Umorder kami ng 4 na sisig, sinigang na baboy, garlic adobo shreds, sizzling kangkong at rice. Tigiisa rin ng San Mig Light. Dumating din si TJ na isa pang naghanap ng sisig.

Nakakatuwa kasi ngayon lang ulit kami lumabas. Nagenjoy naman kaming lahat sa mga lumang joke, sa mga kaopisinang walang kamalay-malay na tinutukso sa isa naming kasama, mga presidente ng Amerika, mga splatter ng kung anuman sa damit, mga madasaling babae. Hehe. Ang saya. Puro tawa lang kami after ng kain at kaunting inom.

Mahirap nga lang ata ang umeedad. Naunahan na ako ng toma novice namin na si Tracy sa pagubos ng San Mig Light. Pareho lang pati kami na tigisa ng nainom. Tsk, tsk. I miss those days na kaya kong uminom ng isang litrong Red Horse at matino pa ako nun ha! Siguro pag medyo tumatanda na kelangan talaga mag-give way sa mga mas bata. Hehe.

Sana mas madalas namin magawa tong spontaneous bonding sessions na ito. Lalo na't di ko alam kung hanggang kelan na lang ako dito. Malayo pa naman yun but still, andun na yung kasiguraduhan na ilang buwan na lang ako andito.

Yun muna. Magpost ako ng pics pag naupload na ni Rhea.

Good night world. =)

will you marry me?

Here's a pic of the proposal. This is the best I can do since video lang ang nakacapture sa moment. =)

B did a Vince Hizon!

Wala akong kaide-idea sa kung anong mangyayari pagdating ko ng Singapore.

Flight 5J 803 arrived 10 minutes earlier than scheduled. After apat na oras ng byahe, wala akong inaasam kundi makalabas na agad ng airport at umuwi kasama si B. Nagmadali akong maglakad palabas para di naman ako masyadong mahuli sa pila sa immigration.

Pagdating ko sa immigration, medyo nagtagal yung isang lola na ininterview pa ng immigration officer. Buti na lang, employment pass holder yung nasa harap ko kaya pagkascan sa ID niya, pinaalis na kagad siya ng official. Nung ako na, medyo ang dami pang tanong. Pangatlong punta ko na dito sa SG pero kagabi lang ako natanong kung magkano daw ang dala kong pera (sabi ko 200SGD) at kaninong address daw yung nasa disembarkation card ko. Sabi ko my boyfriend's. Tinanong pa kung Singaporean daw si B, sabi ko Filipino.

Nagmuni pa ako muna kung dadaan ng duty free at bibili ng vodka. Pero since wala naman akong SGD, I decided na wag na lang. Sa Pinas na lang kami iinom paguwi ni B.

Ang tagal ng hinintay ko sa carousel. Pero nakita ko na si B. Nakakapraning pag ang tagal lumabas ng luggage eh. Feeling mo may nakadampot na iba. Pero ewan ko na lang kung may katulad pa ang aking orange luggage na may red ribbon. Hehe. Buti naman nakuha ko din eventually after 10 years.

Nung palabas na ako sa Nothing to Declare lane, niridirect ako ng officer sa may machine na pangcheck ng luggage. Go ako although medyo kinabahan dahil may dala akong isang pack ng yosi. Pero opened naman so pinalusot naman ako ni ate.

Pagsilip ko sa labas, aba, nagtaka ako kasi kasama ni B ang buong tropa. Si Rina, Erwin at Nell ang mga una kong nakita tapos meron pa silang hawak na bond paper na may nakaprint na welcome, back at kat. Tigiisa sila ng hawak. Si Rina may dala pang isang long stem na rose tsaka card. Si B naman nakatayo lang sa likod. Pangitingiti.

Paglabas ko eh di yun, sinalubong ako nila Rina. Si B, nakatayo pa rin lang. Inabot ni Rina ang rose at card tapos ay sabi kina Nell na wag daw ako palapitin kay Reden. Nakatingin lang si B sa amin nang naghagis ng rose petals at paper stars si Rina. Sabi ko aba, bakit kaya to nagkakalat? Haha. Tapos out of nowhere, naglatag si B ng white na hanky sa sahig, lumuhod tapos nagsisigawan na sila Rina sa background.

Bigla akong napatingin sa nilabas ni B. Isang maroon na jewelry box.

Binuksan niya tapos tsaran! May singsing! May diamond!

Naiiyak ako na nashock na ewan nung mga panahon na yun at di ko namalayan na nagpropose na pala si B. Ninudge pa niya ako dahil ano daw sagot ko. Apparently, hindi ko pa naibigay ang matamis kong oo. Pero di ako makasalita dahil naoverwhelm ako sa nangyayari--dami nagpipicture, dami nanonood, nagsisigawan pa sila Rina. Napatango na lang ako kay B. Haha. Kinakabahan din siya eh, muntik na niya di maisuot sa akin ang ring. Basta ba naman iaabot ang box?! Haha.

Perfect ang fit ng ring. =)

At ito siya:


Ganda! Paguwi namin ni B ng bahay, pinakita pa niya yung certificate tapos ang galing, may kasama pang viewing scope para daw maappreciate ko yung diamond. True Love ang tawag sa diamond.

Tama ang sabi ni Ems dati, pag nakita mo na yung bato, mapapayes ka na. Hehe.

Pinakwento ko kay B ang ginawa niya. Inemail pa daw niya talaga ang Budget Terminal ng Changi Airport at humingi ng permission. For more information, punta kayo sa blog niya. Hintay na lang kayo ng update niya, kung interested kayo.

Yun lang. Ang aga pa gising na kami. =)

Unang araw sa SG. Yey!